بهانه های دل

بانویم!

میلاد عزیزانت است تهنیت 

اما شرمنده این مرغ دلم در کوچه های مدینه 

کنار پنجره بقیع پر کشیده 

به یاد روزی که بنده 

سرتاپا تقصیر را روز میلادت به

مدینه النبی راه دادی 

خانومم لیاقت نداشتم اما

خیلی به کوچه های دیارت نگاه می کردم 

گاهی از ته دل ناله می زدم

 اف برغافلان مدینه 

با پاره ی تن نبی خدا چه کردید؟!

چگونه توانستید در این کوچه ها به او سیلی زنید

آنهم جلوی کودکش حسن(ع)....

گاهی بر خودم نعره می زدم وای بر تو ای نفس 

بگو خودت چه کرده ای برای یوسفش ؟!

بانویم بقیع بوی خاصی داشت سراسر مظلومیت و غربت 

درکش را ندارم ولی شاید یوسفت نوازش می کرد 

غریبان بی شمع و چراغت را...

بانویم باز بوی میلاد عزیزانت رسیده به این حقیر 

این دل دیوانه تر شده و بهانه گیر تر 

بفرما با این دل دیوانه چه کنم که.................................................؟

تجسم غربت

با نگاه به پنجره بقیع تجسم می شود:

تداعی غربت،دستان بسته ی بابا،

کوچه،چادر خاکی،غریب مادر حسن(ع)

شفیعه ی ما

هر چه جست و جو می کنم 

در این دنیا فقط یک نتیجه یافت می شود 

هستی ام،جوانی ام،سربلندیم و...

 مدیون دختر خیرالبشر و عزیزانش است و بس...

پاره ی تن نبی(ص) به حق عزیزان دلربایت

 در عقبی هم دستگیر گدایانت باش 

ابکی

چرا دائم الگریه نباشم 

وقتی غنچه های یاس کبود مولایم 

 را کنار رود فرات تشنه سر بریدند

و بر بدن های غرق به خونشان

 با سم اسبان بی شرمانه تاختند

در حالیکه بعد از آن همه جسارت

دم از مسلمانی جدشان هم می زدند 

آن حرام زاده های لعنتی

بانوی بهشت!

از روزی که درب خانه ات سوخت

قلب گدایانت هم سوخت

مادر سادات(س)!

به هر گوشه از هستی ام نگریسته 

جز صدقه سرت بانویم به این گدا چیزی ندیده